"Vive la fuite" - Συνέντευξη με την Εύη Καραμπάτσου

 

Ως ...«σπουδή στην αξιοπρέπεια», ως «θαυμαστό μάθημα ζωής» αντιμετώπισε η σκηνοθέτης Εύη Καραμπάτσου την ταινία της για τη ζωή και τη φυγή ("Vive la fuite") του Αλέξη Ακριθάκη.

«Θέλησα να μιλήσω γι αυτόν τον άνθρωπο, που έχει πολλά να δώσει, όχι μόνο στους ανθρώπους της Τέχνης, αλλά και στους ανθρώπους γενικώς, καθώς Τέχνη είναι ο τρόπος να ζούμε -ίσως και να ...φεύγουμε» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, λίγες μόνο ώρες πριν από την επίσημη πρώτη προβολή της ταινίας της, στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

«Ζήτω η φυγή» ή ..."Vive la fuite" είναι ο τίτλος της ταινίας διάρκειας 75΄ και το αγαπημένο μότο - σύνθημα ζωής του Αλέξη Ακριθάκη των χρωμάτων, των ποιημάτων, του αλκοόλ, των ναρκωτικών («Για τις αμαρτίες μου δεν μετάνιωσα ποτέ, εξάλλου ...αν δεν πέσεις στον βόθρο σου μέσα κι αν δεν ξαναβγείς δεν είσαι καλλιτέχνης» λέει στην τελευταία του συνέντευξη -απόσπασμα της οποίας εμπεριέχεται στα τελευταία λεπτά της ταινίας- ο Ακριθάκης).

«Ήταν ένα παιδί άτακτο, που όμως επιστρέφει στους μεγάλους καλλιτέχνες της προηγούμενης γενιάς τα έργα τους εις ...διπλούν» συμπληρώνει ο ιστορικός της Τέχνης Ντένης Ζαχαρόπουλος.

Εξάλλου, «οι τεχνίτες είναι πολλοί. Πολλοί μπορούν πολλά. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τον ιδιοφυή καλλιτέχνη, είναι το επιπλέον. Αυτό που είχε ο Ακριθάκης. Κατέχει άριστα τη δουλειά του. Έχει επινοήσει τον δικό του χρωματισμό. Κατέχει τα πάντα. Όμως αυτό δεν μετράει. Εκείνο που τον διακρίνει, είναι η ιδιαίτερη ματιά που ρίχνει στον κατεστραμμένο κόσμο, μέσα στον οποίο τοποθετεί τα χρώματά του. Την ελπίδα, τη χαρά του για το ταξίδι» συμπληρώνει ένας απ τους σημαντικότερους Γερμανούς τεχνοκριτικούς, ο Πέτερ Ράουε, του μουσείου μοντέρνας τέχνης του Βερολίνου...

«Χειμώνας στο Βερολίνο»: Χιόνισε πολύ αυτή τη χρονιά/κι εγώ ο νότιος θυμάμαι/διάφορα ποιήματα ζεστά/ίσως τον νότο, ίσως τον ήλιο/τι δουλειά έχει η ποίηση με το χιόνι; (από τις σημειώσεις του Αλέξη Ακριθάκη, καθώς... «Ο Αλέξης είχε πάντα πάνω του ένα σημειωματάριο. Εκεί μέσα ζωγράφιζε, έγραφε, έκανε κολάζ, κάποτε τα έσβηνε όλα, τα έσκιζε, προσπάθησα ό,τι μπορούσα να σώσω» θυμάται -ΖΕΙ σχεδόν ξανά μαζί του- είκοσι και πλέον χρόνια μετά τη ...φυγή του, η Φώφη, η σύντροφος και μητέρα της κόρης τους.

Η Φώφη του εστιατόριου "Fofi's" της Fasanenstraße 70 στο δυτικό (τότε) Βερολίνο, με τη γαλλική τέντα, τα σχέδια του Αλέξη στους τοίχους, με το στρόγγυλο μεγάλο τραπέζι στην τζαμαρία και τους Μπομπ Γουίλσον, Πέτερ Στάιν, Βιμ Βέντερς, Ρεβέκα Χολμ, Φράνσις Μπέικον, Χέλμουτ Κολ, Χανς Ντρίντριχ Γκένσερ, των ηθοποιών της «Σαουμπίνε» για καθημερινούς πελάτες...).

Η ταινία ξεκινά με πλάνα από το Μοναστηράκι, με μια νέα γυναίκα (η Εύη Καραμπάτσου, με σπουδές σκηνοθεσίας στην Αθήνα, ταξίδια στην Αφρική και την Κούβα, έξι ταινίες ντοκιμαντέρ, σειρές βίντεο και σειρά βραβείων ήδη στο «βιογραφικό» της) να ξεφυλλίζει παλιά λευκώματα, να σταματά σε σελίδες με χρώματα, σχέδια σύνθετα αλλά σχεδόν «απλοϊκά», σαν παιδικά...

«Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου -είναι 8 και 10 χρονών σήμερα- αναζητούσα τους τρόπους, τα μέσα για να «κοιτάξω» τον κόσμο με τα μάτια τους. Όταν πρωτοείδα τα σχέδια του σκέφτηκα πως... «μάλλον, κάπως έτσι βλέπουν τα παιδιά τον κόσμο... Κι ερωτεύτηκα το έργο του. Ύστερα γνώρισα τη Φώφη, την κόρη του, τη Χλόη, τη γενναιοδωρία της ψυχής τους, ταξιδέψαμε μαζί στο Βερολίνο της νιότης του, στη Σύρο, στο Παρίσι, στη ζωγραφική του, έγινε η ταινία αυτή κάτι σαν ...οικογενειακή υπόθεση» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Καραμπάτσου.

 

Β. Χαρισοπούλου


Λεπτομέρειες στη συνδρομητική σελίδα του ΑΠΕ-ΜΠΕ
© ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.
Tweets by @amna_news

eana