- Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ή η ίδια η δομή της είναι αναπόφευκτα αντιδημοκρατική;
-Ζούμε το τέλος της κυριαρχίας του εθνικού κράτους ή απλώς τη μετάλλαξή του; Και είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση ο «εχθρός» αυτής της κυριαρχίας, ή η παγκοσμιοποίηση;
- Είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε στο τέλος της ευρωζώνης και πόσο έτοιμο έχουμε (ως χώρα αλλά και ως ένωση χωρών ) ένα «plan B» ώστε να μην αιφνιδιαστούμε;
- Πόσο μας φοβίζει το πολιτικο-κοινωνικό τέρας που γαλουχήθηκε στην Ευρώπη των τελευταίων ετών, πόσο μας αφήνει αδιάφορους και πόσο ...αρχίζουμε να του μοιάζουμε;
Έχουν εξαντληθεί πλέον τα όπλα της πολιτικής για την αντιμετώπιση του οικονομικού αλλά και κοινωνικο-πολιτικού αδιεξόδου που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση- θύμα κι αυτή της άκρατης παγκοσμιοποίησης;
Αυτά και πολλά ακόμη ερωτήματα, τίθενται από το πρωί σήμερα, στο πλαίσιο ημερίδας, με τίτλο: «Ευρώπη -Quo Vadis;- Η Ευρώπη στο σταυροδρόμι κρίσιμων αποφάσεων», που εξελίσσεται στη Θεσσαλονίκη, στη μνήμη του καθηγητή, Ζήση Παπαδημητρίου (1939-2015).
«Το πρόβλημα με την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση, είναι το ότι δημιουργεί διαρκή και ολική δυσλειτουργία του συνόλου των θεσμών και θέτει σε αμφισβήτηση όλο το νομικό σύστημα, τις βασικές αξίες με τις οποίες ζούσαμε μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, αλλά και την έκδηλη πλέον αδυναμία αντιμετώπισής της. Δικαιολογείται εν μέρει η αδυναμία μας, καθώς η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται εν εξελίξει, ενώ παράλληλα η βάση έχει περιθωριοποιηθεί και περιορίζεται σε καταγγελίες. Βασική προϋπόθεση είναι η κινητοποίηση της βάσης ...(των λαών)» τόνισε, μεταξύ άλλων, ο εργατολόγος, καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, κ. Γιάννης Κουκιάδης.
«Η κυριαρχία του κράτους μετά τους θρησκευτικούς πολέμους, μεταλλάσσεται με την παγκοσμιοποίηση. Αυτό δεν σημαίνει το τέλος της κυριαρχίας του, αλλά τη μετάλλαξή του. Οι κρατικές κυριαρχίες είναι αλληλοεξαρτώμενες και υποχρεωμένες να συνεργάζονται μέσα από ενώσεις.
Β.Χαρισοπούλου
